rękawiczki

Wyglądając przez okno z bloku na ulicy, która nie ma imienia, a jest tylko nazwisko rodzaju żeńskiego, zauważam Ją. Pięknie powłóczy nogami, jednak chyba nie na przemian, bo dopasowuje krok do miejscami odsłoniętych płyt chodnikowych. Przez zaparowaną szybę patrzę na Nią. Zdmuchuje z nosa śnieg z deszczem, a ma w sobie jakiś taki rytm, który wciąga z rozmachem przygniecionych ramion przedłużonych o zmarznięte do szpiku foliowe dłonie. Zrzucę jej rękawiczki - pomyślałam. Uchylam więc okno i wołam głosem z komina, tylko, że nikt mnie nie słyszy. Zamykając ukrywam się za firanką. Wstydzę się jak małolat. Wtedy pijany facet zaczyna krzyczeć – Wariatka, wariatka! Ale mnie już nie ma. Jestem w domu, gdzie ciepło i swojsko.
Drugi raz w tym roku zakwitł mi raczek, pierwszy raz w grudniu i drugi raz w grudniu, zważywszy na aurę zaokienną nie bierze nawet pod uwagę, że mógł się pomylić. Nie wróżę mu bujnego rozkwitu. Kocur obgryza pąki obfitując w futro i nie tylko. Gdy biorę go na kolana, tworzymy zgrany duet. A wiecie, że wierzba mandżurska ze swoich ramion wypuściła listki?
Tli się nadzieja.